Magister Józef Hodbod zorganizował zakrojony na szeroką skalę zbiór ziół, które następnie były przesyłane do hurtowni, a mieszkańcy zarabiali dzięki temu niemałe pieniądze. Miał też swoją wielką pasję – motoryzację. Był aktywnym członkiem Krakowskiego Klubu Automobilowego. Posiadał jeden z pierwszych w okolicy samochodów, którym urządzał dla znajomych dalekie eskapady po znajdujących się w tragicznym stanie ówczesnych drogach. Magister Hodbod miał także zamiłowanie do innych sportów. Na jednym ze zdjęć, znajdujących się w rodzinnej kolekcji pani Barbary Hodbod-Mordarskiej, widzimy go grającego w... tenisa! Próbował również gry na fortepianie, zachowanym do dziś w domu państwa Mordarskich. Ze wspomnień pani Barbary Hodbod-Mordarskiej, która brata swego dziadka nazywa niezmiennie dziadkiem, wyłania się postać człowieka otwartego na świat i ludzi, cieszącego się w Grybowie ogromnym i zasłużonym autorytetem. Był w okresie dwudziestolecia międzywojennego jednym z kilku obywateli, których głos był niemalże głosem wyroczni. Często proszono go o porady lub patronowanie wszelakim charytatywnym przedsięwzięciom.
Wielką zasługą magistra Józefa Hodboda było wykształcenie kilku młodych farmaceutów. Znaleźli się wśród nich: magister Stanisław Stachowicz (praktykę odbywał w okresie od 14 lutego 1909 r. do 14 lutego 1912 r.), magister Kokoszka, magister Stanisława z Błaszczaków Tyszkiewiczowa, magister Róża Oliner (obydwie panie były długoletnimi pracowniczkami apteki Hodboda) oraz jego bratankowie: Józef junior i Walenty Hodbodowie. Walenty Hodbod, urodzony 13 lutego 1900 roku, pracował w Grybowie od 10 grudnia 1917 r. do 10 grudnia 1920 r. Studia farmaceutyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim ukończył w roku 1927. Natomiast Józef Hodbod junior odbywał praktykę w wujowskiej aptece w okresie od 1 sierpnia 1911 r. do 15 października 1915 r. Od 30 września 1915 r. był w grybowskiej aptece aspirantem. 1 sierpnia 1936 roku Józef junior objął aptekę w dzierżawę. Tuż przed wojną Józef junior stał się formalnym właścicielem apteki (majątek został scedowany). Magister Józef Hodbod, dobiegający już 70. roku życia, zmęczony swą nad wyraz dużą aktywnością społeczną i zawodową, postanowił powoli usunąć się w cień.

Walenty Hodbod, ojciec wielokrotnie cytowanej w niniejszym opracowaniu pani Barbary Hodbod-Mordarskiej, pracował przez dłuższy czas w aptece Gardulskiego w Mielcu. Okres II wojny światowej spędzał jednak już w Grybowie. Wraz z żoną bardzo silnie zaangażował się w pomoc materialną dla obywateli grybowskich i przybyłych w te strony przesiedleńców z ziem polskich przyłączonych do III Rzeszy.
Pani Barbara Hodbod-Mordarska tak pisze o wojennych losach swego ojca: Udziela także pomocy w postaci leków i opatrunków oddziałom partyzanckim działają-cym w tutejszym terenie, nie bacząc na to, że naraża się sam i swoją rodzinę na represje ze strony okupanta, łącznie z aresztowaniem i skierowaniem do obozu zagłady. 

Pani Hodbod-Mordarska wspomina te czasy jako okres ciągłego lęku przed aresztowaniem i ciągłego borykania się z zaopatrzeniem w leki.
W okresie okupacji hitlerowskiej miało miejsce w grybowskiej aptece następują-ce wydarzenie: W roku 1941, z nieznanych przyczyn, gestapo wyprowadziło w czasie pracy z apteki magister Stanisławę Tyszkiewicz. Zesłana została do Oświęcimia, lecz pobyt w obozie przeżyła. Natomiast magister Róża Oliner wyjechała po wybuchu wojny na wschód do Związku Radzieckiego, gdzie według informacji pani Barbary Hodbod-Mordarskiej zginęła.
Do najtragiczniejszych momentów w dziejach Grybowa należy 17 stycznia 1945 roku. Wówczas to, wycofujący się przed wojskami radzieckimi, Niemcy wysadzili w powietrze potężny wiadukt kolejowy. Doprowadziło to do zniszczenia wnętrz wielu domów w mieście. Bardzo ucierpiała też kamienica Hodbodów z apteką. Inne domy zostały zniszczone w czasie walk wojsk radzieckich i hitlerowskich. Rodzina Hodbodów natychmiast po wyzwoleniu przystąpiła do odgruzowania wnętrz apteki. Usunięto potrzaskane na kawałki piękne sztandy oraz meble. Dzięki temu aptekę uruchomiono bardzo szybko, tak aby – jak wspomina pani Barbara Hodbod-Mordarska – służyć zmęczonym przeżyciami wojennymi obywatelom miasta i okolicy.
W aptece, obok Józefa i Walentego Hodbodów, pracował także magister Karol Paschek.
Jak pisze pani Barbara Hodbod-Mordarska: Praca po wyzwoleniu również nie należała do lekkich. Ciągle jeszcze brak zaopatrzenia w leki daje się bardzo odczuć, poza tym brak rąk do pracy, gdyż okupant nie oszczędzał przecież farmaceutów, których wielu ginęło w egzekucjach i obozach zagłady. 11 lutego 1947 roku, korzystając jeszcze ze swobody zawierania transakcji, Walenty Hodbod został właścicielem apteki. W styczniu roku 1951, podobnie jak tysiące innych aptek w całej Polsce, apteka w Grybowie zostaje – ku oburzeniu właścicieli – upaństwowiona. Jej pierwszym kierownikiem został magister Walenty Hodbod. Rok 1951 okazał się jednak tragiczny dla rodziny Hodbodów w trójnasób: zmarli bowiem sędziwy Józef Hodbod i nieuleczalnie chory Walenty.
Na koniec dodać należy, że w roku 1956 kierowniczką apteki została pani Barbara Hodbod-Mordarska. Wychowana od dziecka w atmosferze aptekarskiej, we wspaniały sposób kontynuowała tradycje zawodowe i społeczne rodziny. Pełniła m.in. funkcję radnej grybowskiej Miejskiej Rady Narodowej i pracowała w Komitecie Pomocy Społecznej. W 120. rocznicę zapalenia lampy naftowej przez farmaceutę Ignacego Łukasiewicza zorganizowano w aptece wystawę starych i bardzo cennych lamp naftowych, będących w posiadaniu grybowian. Obecnie apteka w Grybowie ponownie wróciła w ręce potomków Walentego Hodboda: jego córki Barbary Hodbod-Mordarskiej i wnuczki – Ewy Mordarskiej Byrki."
(dr farm. Maciej Bilek, "Farmacja Krakowska" nr 2/2006)